Henk de Boer (de FranseFries)
Henk de Boer (1940) had al vroeg besloten dat hij een ‘Fries om utens’ zou worden (dwz. een buiten Friesland woonachtige Fries). Geen boer, zoals de traditie dat vroeg. Hij ontvluchtte het te kalme en vaak te grijze land door het lezen van zowat alle boeken van Jules Verne. Al die mooie plaatjes erbij inspireerden hem vast om te gaan tekenen, te fantaseren elders te zijn. In die tijd was de fiets het vervoermiddel. Je verplaatste je niet zo gemakkelijk.
Na de middelbare school stond hij klaar om naar Indonesië te gaan en daar planter te worden. Alles was in kannen en kruiken, maar Soekarno gooide roet in het eten. Weg Nederlandse plantages. Dan maar naar Amsterdam om de wereld te verkennen. Hij maakte fietstochten in Duitsland en de Ardennen zodat hij leerde zich in het Duits en het Frans te redden. Later ging hij steeds vaker naar Parijs.
Toen besloot hij een taal te gaan studeren. Dat werd bijna vanzelfsprekend Franse taal en letterkunde aan de Rijksuniversiteit van Groningen met als bijvakken kunstgeschiedenis en Spaans. Van 1987 tot 1990 volgde hij schildercursussen van Diek Boerman op de School voor Handenarbeid in Groningen.
In 1990 vertrok hij naar Frankrijk waar hij zich vestigde in Buis-les-Baronnies aan de voet van de Mont Ventoux. Daar heeft hij veel geschilderd en ook gewerkt in zijn olijfboomgaarden. In al die jaren heeft hij te voet de bergen in zijn Provence verkend. In de landschappen vond hij veel inspiratie. Hij kwam op het idee om 100 keer een dorp te schilderen, steeds weer anders. De Stijloefeningen (Exercices de style) van Queneau gaven hem het voorbeeld. Het maandblad Grasduinen heeft er in zijn kerstnummer van 1996 een artikel aan gewijd.
Ook anderszins inspireerde hem de natuur daar. Hij herontdekte schrijvers die de Provence ook als onderwerp hebben. Vooral in het werk van Jean Giono komt de ruige schoonheid van de Provnce tot uiting. Verder inspireert hem de poezie van René Char en vooral ook die van Philippe Jaccottet.
Een grote voettocht in het Hoge Atlasgebergte in Marokko deed hem verlangen naar weer een andere cultuur. Van 1998 tot 2010 was hij vaak in Marrakech waar hij een huis en een atelier had gevonden. Daar ontdekte hij het werk van veel in het Frans schrijvende Marokkaanse schrijvers. Hij ontdekte ook de woestijn. Marokko heeft een onuitwisbare indruk op hem gemaakt. De dorpen en de mensen komen veel terug in zijn schilderijen, net als de landschappen daar. Naast het schilderen ontstond de behoefte om te gaan schrijven. Dat resulteerde vooral in gedichten in het Frans.
In 2018 publiceerde hij drie gedichtbundels: les Sentiers et les Mots qui le disent met eigen illustraties , uitgegeven door Editions Amalthée. In de sentiers, de voetpaden, herinnert hij zich zijn voettochten. Hij vraagt zich ook af wat woorden, les mots, eigenlijk zijn. De laatste jaren heeft hij veel bijeenkomsten gehad met andere dichters en liefhebbers van poezie in het Maison de la Poésie in Avignon.
Sinds juli 2019 is hij terug in Groningen, dicht bij zijn drie kinderen. Met Olga van der Werf, die in al die jaren in Frankrijk en Marokko zijn avonturen deelde. En nu het nieuwe avontuur, de terugkeer naar het Noorden. Jules Verne is niet meer nodig, hij gaat op eigen kracht verder met schrijven en schilderen. En wie weet wat dit nieuwe avontuur brengt.
Henk de Boer (le FrisonFrançais)
Né en 1940 à Hûns en Frise aux Pays-Bas. Il a fait des études de la langue française et de sa littérature à la Rijksuniversiteit de Groningue avec une option de la langue espagnole et celle de l’histoire de l’art. Il a travaillé dans l’enseignement après.
De 1987 à 1990 il a suivi des cours de peinture donnés par Diek Boerman à la School voor Handenarbeid à Groningue. En 1990 il est parti pour la France où il a beaucoup peint. Il y a exposé entre autres à Arles, Gordes et Buis-les-Baronnies. Il s’est occupé aussi beaucoup de l’entretien de ses oliveraies. Avec d’autres il a fondé une association et créé un lieu pour exposer de l’art contemporain.
De 1998 à 2010 il a passé beaucoup de temps à Marrakech où il avait un atelier. Il se passionne pour la marche à pied. Il a fait beaucoup de randonnées autour du Mont Ventoux, dans les Pyrénées et dans la montagne de l’Atlas au Maroc.
Ces dernières années surtout il a écrit beaucoup de poésies en français ce qui a eu pour résultat la publication de trois recueils dans Les sentiers et les mots qui le disent , les Editions Amalthée, 2018. Livre illustré par lui-même.
A partir de l’année 2019 il est de retour à Groningue aux Pays-Bas.
Contact
E-mail: info@fransefries.nl