Net “Les enfants après eux” gelezen, Nicolas Mathieu, in het nederlands vertaald met “De Uitzichtlozen”. Prix Goncourt 2018.
Aangrijpend relaas van de “gewone” mensen in een stadje in het noordoosten van Frankrijk, waar de industrie ten onder ging en waar de werkenden en de werklozen iets van het leven proberen te maken. Zonder succes.
Aandoenlijke beschrijving vooral van de jongeren, waarvoor de ouders niet meer het voorbeeld kunnen zijn. Een enkele lukt het zich hier uit te ontworstelen, zo niet Anthony, de jeugdige hoofdpersoon.
De schrijver heeft gekozen voor het tijdvak waarin Chirac president was. We kunnen ons afvragen of hun situatie veranderd is nu. Een gedeelte van de beweging van de Gilets jaunes komt hier uit voort. De boosheid is er, de vraag is alleen waar de schud ligt voor deze situatie. Is er een oplossing?
In hoeverre deze situatie ook geldt voor Nederland kan ik niet beoordelen. Ongetwijfeld voor een gedeelte. Blijft de vraag of er intussen toch iets ten gunste is veranderd.
Misschien zal er altijd een groep mensen zijn die de boot blijven missen, en niet alleen in Europa.
Geen navelgestaar dus in deze roman.
Ik heb even aan Zola gedacht, wat ik als een compliment bedoel.
